Genealogie Christian Post

Gemeente: Den Haag
Soort Akte: Geboorte

Aangever:
Hendrik Cornelis Kok | 22 jaar | Koetsier | Den Haag
Getuigen:
Mink de Ruiter | 65 jaar | Visscher | Scheveningen
Pieter de Jager | 56 jaar | Arbeider | Scheveningen

27.12.1917-18.01.1918 - Vaillantlaan 63 (Inwonend bij broer)
19.01.1918-14.01.1919 - Diamant 212

Staatsmijn Prins Hendrik

• Geschiedenis
  De Staatsmijn Hendrik was een Nederlandse kolenmijn die tussen 1915 en 1963 hoofdzakelijk gasrijk vetkool produceerde, dat bewerkt werd tot cokes voor industrieel gebruik. Gedurende haar bestaan werd ruim 61 miljoen ton steenkool naar boven gebracht. De mijn stond in de Brunssumse wijk Rumpen en werd getroffen door een aantal mijnrampen.

De mijn beschikte over vier schachten; schacht I, II en IV bevonden zich op het mijnterrein. Daarbij was schacht IV de diepste schacht van Nederland. Schacht III bevond zich op enkele kilometers afstand in zuidoostelijke richting, gelegen in de bossen van de Brunssummerheide. Deze schacht diende enkel voor ventilatie en stond ter plaatse bekend als 'de luchtschacht'.

Verder werden acht ondergrondse verdiepingen aangelegd. Deze bevonden zich respectievelijk op 272, 316, 401, 537, 636, 730, 855 en 1008 meter onder de oppervlakte.

• Ontstaan
  De mijn was oorspronkelijk gepland in de gemeente Schinnen, met name in het gebied tussen de Moutheuvel en Hommert, maar werd uiteindelijk gerealiseerd in Brunssum-Zuid. In 1915 werd begonnen met de aanleg, in 1918 kwamen de eerste kolen boven. De gewonnen steenkool bestond voor het grootste gedeelte uit vetkool, de rest was esskool. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog werd een aanvang gemaakt met de aanleg van de 730 en 855 meterverdiepingen, maar pas halverwege de jaren vijftig werden de uitbreidingswerkzaamheden hervat. Het afdiepen van de nieuwe vierde schacht verliep voorspoedig, eind 1956 reikte schacht IV al tot 1000 meter. In 1959 volgde de ingebruikname van de 855 meterverdieping, die bedoeld was om de vetkool noordelijk van de Feldbissbreuk te ontginnen. Er waren nog verdere uitbreidingen gepland, zoals de aanleg van een volgende verdieping op 1008 meter. In 1959 was schacht IV nog niet in productie, maar bereikte al wel haar einddiepte van 1058 meter, waarmee de schacht de diepste mijnschacht van Nederland was.

In 1963 werd de staatsmijn Hendrik geïntegreerd met de in het nabije Treebeek gelegen staatsmijn Emma, waarmee ze om veiligheidsredenen sinds 1956 ondergronds verbonden was. Na de fusie gingen de beide mijnen verder onder de naam Staatsmijn Emma-Hendrik.

• Na de sluiting
  In 1969 nam de NAVO er haar intrek en werd het terrein in gebruik genomen als het hoofdkwartier van de centrale strijdkrachten in Europa (destijds AFCENT, later AFNORTH, nu JFC HQ Brunssum). Daarnaast herbergt het terrein de radiostudio's van Canadian Forces Network (CFN), waarvan de antennes tot de sloop eind jaren tachtig stonden opgesteld op de betonnen schachtbok van schacht IV.

Bron: De oude Socialistische Partij (Ontstaan, opkomst en ondergang van een "libertair-socialistische" partij (1918-1923)
Auteur: Harm Kolthek
Pagina: 173 en 174

Limburg

Begin 1922 kwam een nieuwe afdeling Mijnstreek tot stand. Hermanus Petrus Kok woonachtig te Heerlerheide (Kolonie Nieuw-Einde bij Heerlen) was voorzitter en Johannes de Vries (Nieuw-Einde) was secretaris. Jan Hoeksma beheerde de penningen. Het gehele bestuur bestond uit mijnwerkers en behalve Kok, kwamen ze allen uit Friesland.
Ook hier gingen bezoeken van Kolthek aan vooraf. In de zomer van 1920 sprak hij enkele malen voor de Federatie van Mijnwerkers in Limburg. Twee jaar later debateerde de SP-voorman met de SDAP-propagandist Hendrik van der Ploeg en trad ook op bij een eigen partijbijeenkomst. Volgens Recht voor Allen werden beide meetings goed bezocht.

De mijnwerker Kok had al diverse organisaties doorlopen. Hij was begonnen bij de SDAP en ging over naar de CP. Daar splitste hij zich weer van af, omdat hij de partij niet radicaal genoeg vond. Hij was aanvankelijk propagandist van de, bij het NAS aangesloten en onder communistische invloed staande, Federatieve Bond van Werkers in het Mijnbedrijf.
Begin 1922 stemden de leden voor zijn royement. Vervolgens richtte hij een Onafhankelijke Mijnwerkersfederatie op, die gebaseerd was op "de beginselen van de onafhankelijke vakbeweging".
De bondsleden kwamen samen bij Cornelius Antonius van der Ven. Hij en Kok hadden een uit Duitsland afkomstige partner.

Een zekere P.L. Vercouteren en anderen waren eveneens betrokken bij de vakorganisatie, zo meldden bronnen van de Centrale Inlichtingendienst (CID). Deze mijnwerker was werkzaam in de Kolonie Glück Auf in de buurt van Heerlen en Kerkrade.
Hij zou onderdak verleend hebben aan enkele daders van de aanslag op Verspyck, lid van de krijgsraad die de dienstweigeraar Herman Groenendaal veroordeelde. Waarschijnlijk ging het hier om de mijnwerker D.D. Glas die de explosieven leverde.

Een van de daders, Jo de Haas had eerder bij Kolthek en Timmer thuis in Den Haag laten vallen een aanslag te willen plegen op de koningin of op de minister van Oorlog W.F. Pop.
Christina Kolthek-Timmer liet toen weten daar absoluut tegen te zijn. De samenzweerders lieten zich echter niet meer afhouden van het stellen van daden.
Overigens was Kok, net als de daders Eekhof en Kooijman afkomstig uit Den Haag en zeer waarschijnlijk kenden ze elkaar. Bovendien lijken ze dezelfde politieke opvattingen te delen.

De vakorganisatie die begon met 26 leden, zou later onder leiding van secretaris Joh. Lubben verder gaan onder de naam Syndicalistische Federatie van Mijnwerkers Federatie en uitgroeien tot een club van tussen de veertig en vijftig leden.
SP-voorman Kolthek nam het voor Kok en zijn kameraden op en beklaagde zich over het communistisch "gewroet" in het NAS, de BvCS en de Revolutionair-Socialistische Vrouwenbond. In de vakbeweging stond de Federatieve Bond van Handels- en Kantoorbedienden al onder krachtige invloed van de communisten en de Federatie van Transportarbeiders was in handen van "bolsjewistische bestuurders", zoals Bouwman.

Interessant genoeg gingen de autoriteiten er van uit dat Kok en zijn federatie in contact stonden met de Algemeine Arbeiter-Union Deutschlands (AAUD). Dit was een federatie van bedrijfsorganisatie, die buiten de vakorganisatie om, over alle aspecten van de revolutionaire arbeidersstrijd wilde beslissen.
Zij bestreed evenals de Kommunistische Arbeiterpartei Deutschlands (KAPD) het parlementarisme, de door de staat ingestelde bedrijfsraden en natuurlijk de vakbeweging. Deze radencommunistische stroming plaatste zich hiermee lijnrecht tegenover de opvattingen van de Kommunistische Partei Deutschlands (KPD) en de Comintern en dit zou resulteren in heftige polemieken in de vorm van Lenins boek "De 'linkse' stroming, een kinderziekte van het communisme en Gorters antwoord daarop Offener Brief an den Genosen Lenin. Eine Antwort auf Lenins Broschüre: Der Radikalismus eine Kinderkrankenheit de Kommunismus.

Herman Gorter en Anton Pannekoek waren de Nederlandse ideologen van het zogeheten radencommunisme en in ons land zou Barend Luteraan samen met Gorter nog een rol spelen in de Kommunistische Arbeiders-Partij Nederland (KAPN).
Hoewel zowel de vrije socialisten van de SP als de radencommunisten kritiek hadden op de meerderheid in de Comintern, waren er ook grote verschillen. De radencommunisten baseerden zich formeel op het marxisme en de SP was juist een pleitbezorger van de (onafhankelijke) vakbeweging. Bovendien hadden ze verschillende ideeën over verkiezingsdeelname.

De CID beoordeelde de bond van Kok als zeer (vuur)gevaarlijk. Voor wapens en opslagplaatsen in het grensgebied zou gezorgd zijn. Explosieven behoorden al automatisch tot het gereedschap van mijnwerkers. De autoriteiten waren er achter gekomen dat de bonsleider een kennis was van de beroemde Utrechtse antimilitarist Joseph Giesen, de secretaris van het Internationaal Anti-Militarisch Bureau en sinds het verdwijnen van de Bond van Christen-Socialisten actief in de Bond van Religieuze Anarcho-Communisten (BRAC). Zeer waarschijnlijk waren ze met elkaar in contact gekomen vanwege hun betrokkenheid bij de IAMB en de Internationale Arbeiders-Associatie. De in Hongarije geboren anarchist Franz Mayer was in Zwitserland gearresteerd en bleek een papier te bezitten met daarop de adressen van beide mannen.
We kunnen hieruit afleiden dat ook Mayer betrokken was bij zowel de IAMB als de IAA, die onderling weer met elkaar samenwerkten.

Gezien de overheersende invloed van het katholicisme en de tegenwerking van linkse organisaties zal het niet eenvoudig geweest zijn om in de mijnstreek veel partijactiviteiten te ontplooien. In het partijblad Recht voor Allen is er in ieder geval niets van terug te vinden.
Wel is bekend dat Croiset nog sprak voor De Dageraad, maar hij was toen al geen lid meer van de SP.

21.10.1931-30.04.1946 - Fahrenheitstraat 311
01.02.1946-30.05.1950 - Groenteweg 4

02.02.1951-15.07.1952 - Van Swietenstraat 112
16.07.1952-12.05.1960 - Marconistraat 68